Rdzeń terapii Gestalt stanowi doświadczanie: swoich emocji, stanów – radości, smutku, złości, zmęczenia, – relacji z innymi ludźmi, swoich potrzeb. Doświadczenie smutku pozwala na pocieszenie, złości – na postawienie swoich granic, odczucie potrzeb – na poszukiwanie ich zaspokojenia. Pomaga w podjęciu decyzji i działaniu.
Czasem ktoś woli nie odczuwać niektórych stanów, na przykład gdy długo nie zaspokajana potrzeba bliskości staje się samotnością, którą przezwycięża koncentrując się na innych sprawach. Uświadomić to sobie – dowiedzieć się tego, czego w tej chwili o sobie nie wie – może w spotkaniu z drugą osobą, uważną i otwartą na niego. Właśnie taką osobą jest psychoterapeuta.
Doświadczając ponownie swojej potrzeby, może poszukać dla siebie jej zaspokojenia – wyjść do ludzi i znaleźć osoby, z którymi nawiąże więź dającą możliwość dzielenia się przeżyciami. Może to być trudne dla kogoś, kto był długo samotny. W tym czasie nadal może korzystać z towarzyszenia i pomocy terapeuty, doświadczając różnych sposobów wchodzenia w relacje, uzyskując wsparcie.
Terapeuta Gestalt nie zmienia świata klienta, nie udziela rad, nie daje gotowych rozwiązań. Towarzyszy mu i wspiera w poznawaniu siebie, podejmowaniu decyzji, wprowadzaniu zmian, poszukiwaniu sposobu życia, który będzie mu dawać zadowolenie i poczucie sensu.
Bo to właśnie znaczy słowo Gestalt: „całość”, „postać”, „sens”. A odnosi się ono do naszego postrzegania, nastawionego na odnajdywanie znaczeń, jak i do naszego, ludzkiego, sposobu istnienia w świecie: poszukiwania i nadawania sensu naszym doświadczeniom, bycia całością.